Ярына Дашына
Злева направа подпіс пад фатаздымкам. Там усё адбалела. Агрубелі пачуцці і словы. Ты — падробка свайго пра-пра-пра… апошняя ў другім радзе – ананімка, з поглядам у нікуды. Будучыня блізка…
За табой назіраюць, углядваюцца у рысы болю. Твар з пустымі вачыма… сцёртыя лічбы і даты. Тут нашчадкі гуляюць у схованкі за сцяною часу, прымяраючы памперсы ад Valentino і Prada.
Нерухомасць умоўная: аблокі і дрэвы паснулі. Чорна-белы пейзаж, шакаладна-малочныя поўдні. Бог стварае палотны: партрэты і нацюрморты. І жыццё, як адбітак малюнку пад капіркай ягонай.
Уцякай у Паэзію. Ні скальпелем, ні абразаю там цябе не дастануць. Ні слоўнікавай цукровасцю... Экзістэнцыя верша твайго – экзекуцыя фразаю. Таніроўка душы — няроўнасці ў гэтай мясцовасці.
І таму мы не любім жэлейнае і шакаладнае, абыякава ўспрымаем вершы мінорныя – усё накручваем сэнс, нібы бруд на палачкі ватныя, і шукаем бясконцага выйсця ў словы прасторныя.
Ты нікім не хацела быць. Адбывала маленькаю тэрмін свой і сыходзіла ў гульні язычныя. Наляпіла трыпутнікі на душэўна-каленкавыя раны… Крываточыла вершамі хаатычнымі.
Я гляджу на цябе — мы з табою нібыта палярнасці аднае рэчаіснасці і аднае бяздоннасці, аб’яднаныя дзеля нейкае салідарнасці ў бясконцасць жыцця вершаванай сваёй сінхроннасцю.
Уцякай у Паэзію. Там мы з табой і сустрэнемся. Як каханкі таемныя на паласе нейтральнай. Мы, магчыма, палюбімся, а пазней і ажэнімся ў бессмяротнасці звершаванае і сакральнае…
І калі ты памрэш — гэта будзе ў жанры non-fiction.
У куце, за абразам, нямы зварухнецца павук.
Нехта нават заплача й закажа святочную цішу
ў бюро рытуальных і аднаіменных паслуг.
Ты ў гэтае дземісізонне хварэла бясконца.
Жоўкла-жованы вечар, гарчычнікі вершаў, адчай.
За акном дэпрэсіўная восень з пражылкамі сонца.
Бергамотны і кававы твой аднаклетачны рай.
І каханне, і вернасць, і здрада… У жанры non-fiction
час губляе прытомнасць і нюхае нашатыр…
Дачытаеш сцэнар жыцця, варыянт рукапісны
і загугліш сябе — атрымаеш дзве тысячы Ір.
Занатуй мяне ў сваім сэрцы. Крэйдаю, крывёю, пацалункам. Кожную хвіліну, кожны подых буду слухаць я яго біццё.
І табе ўжо не будзе больна. Зажыўляю перакісам слова. Я з табой заўсёды буду побач на халодным нашым страшным дне.
Мне знаёмая з дзяцінства бездань. Я праходзіла ўсе лабірынты страху, забівала ў пячорах цмокаў адзіноты і тугі.
Цьмяным і шчымлівым сэрцасумам: успамінам, дотыкам і пахам занатуй у гэтую рэальнасць…
каб у ёй застацца да канца.
Як быццам ты,
як быццам я,
як быццам нас з табой з’яднала
і перагнула удвая:
цябе зашмат, мяне так мала.
На памяць стогн,
на памяць уздых,
на памяць міліметры цела.
Адольвала цябе на слых,
навобмацак цябе хацела.
Напрасткі, напралом, унутр,
да перасыці уладання,
дзе толькі гузік-перламутр —
апошняе выратаванне.
Дзе быццам мы,
дзе быццам спім,
як шкельцы у калейдаскопе.
Цябе няма...
мяне зусім...
так мала,
што ужо не хопіць...
Я спазнілася на паслязаўтра.
Паслязаўтра не было нядзеляй.
Мы яшчэ задоўга да антракту
на дваіх пустое неба дзелім:
мне — сінеча, а табе — адценне
Шляху Млечнага. Адзін Маленькі
Прынц мяне цалуе на каленях —
прысмак ледзянцовай карамелькі...
Вусны хочуць помніць толькі дотык.
Вочы помняць вочы й бездань столі.
Паслязаўтра не было суботай.
Паслязаўтра не было ніколі.
Са спасылкаю на ідыѐта,
у свае амаль што дзевятнаццаць,
мой Маленькі Прынц умее лѐтаць.
А я — толькі плакаць і смяяцца.
Вясна. ВРІ. Краіна на каранціне.
У гэтай краіне даўно не можацца жыць.
Зламанае сэрца лопнула ў спружыне.
Баліць…
І хто адшукае яго ў шолаху слова,
зламаным і хворым, у дадатак яшчэ і б\у.
У тым перадсэрдзі — аскепак Айчыны свінцовы,
у гэтым — табу
на цябе. Запішы на вясенні рахунак
банальныя рыфмы — капежны рэчытатыў…
Сягоння мяне твой кантрольны ў лоб пацалунак
забіў.